Ціха... Між клёнаў бязьлістых туліцца змрок надвячорны. Месяц сьцюдзёны і чысты выплыў у небе прасторным. Сьцішаны сьпевам мяцеліц, дзень дапаліўся вятраны, сінімі робяцца белі даляў чужых і нязнаных. Сумна... дадзела праменнасьць зыркіх зімовых заходаў. Хочацца нейкай адмены, неперажытых прыгодаў. Хочацца летніх палудняў, палкасьці й золата ніваў, звону чмялёў – перагудаў, сьмелых, гарачых парываў... Дзе ж там! Між клёнаў бязьлістых дзень дапаліўся зімовы. Месяц сьцюдзёны і чысты выплыў у небе ліловым...
1933, Хэлмна.
|
|